Няўмольна прыспешвае час адзінота.
Намыла бялізны – завесіла шнур…
Субота, здавалася б, – толькі субота,
Калі б ні самоты калючы кіпцюр.
Жанчыне ахвота пяшчоты і кветак,
І сняцца ёй сны пра рамонкавы луг…
Аднак, толькі раз – за цэлае лета –
Была на прыродзе, дзе сум, як пастух.
Што мілым было шчэ нядаўна – няміла,
Пагляд пацямнеў, пацяжэў Яе крок…
Зноў цэлую ванну бялізны намыла,
Нібыта нябёсам – жаночы папрок.
|
|
